Polska, czyli rynsztok - recenzja "Drogówki" Wojciecha Smarzowskiego

Akcja „Drogówki” toczy się w Polsce, czyli w rynsztoku.  Rzeczywistość portretowana przez Wojciecha Smarzowskiego pachnie mieszanką wódy, wymiocin i spermy. W takich warunkach reżyser rozprawia się z patologiami rodzimej codzienności. Polska Smarzowskiego tonie w przaśności, pozostaje przeżarta korupcją i ksenofobią a odkupienia szuka w obrzędowym katolicyzmie. Bezkompromisowość  z jaką reżyser stawia diagnozę otaczającego świata pozwala traktować „Drogówkę” jak jeszcze wścieklejsze „Psy”. Podobnie jak niegdyś Władysław Pasikowski, Smarzowski usiłuje wpisać przaśne polskie realia w ramy schematów kina gatunkowego. Twórca „Drogówki” zakrada się jednak na terytorium kryminału i thrillera w sposób znacznie bardziej dyskretny niż starszy kolega. Z Pasikowskim łączy za to Smarzowskiego zamiłowanie do czarnego humoru. Reżyser„Drogówki” ma talent do zapadających w pamięć dialogów a w niemiłosiernie wulgarnym, pełnym rubaszności języku swojego filmu odnajduje coś na kształt ulicznej poezji. Niejako mimochodem kamera Smarzowskiego potrafi również uchwycić pozornie nieistotne detale, które współtworzą nieobliczalną atmosferę filmu. Z „Drogówki” dowiemy się chociażby, że Jasna Góra stanowi idealne miejsce na ordynarny podryw a korupcja w polskim futbolu zaczyna się już na poziomie "ligi podwórkowej". Obecny w podobnych scenach sarkastyczny dowcip wydaje się być dla Smarzowskiego nie tyle efektownym ozdobnikiem, co przemyślaną strategią przetrwania. Parafrazując jednego z bohaterów można powiedzieć, że bez tej wartości wizja świata rodem z "Drogówki" byłaby – de facto – nie do zniesienia.